sub-head-wrapper"">

Odkrycie MRI

Fizyczną podstawą obrazowania metodą rezonansu magnetycznego (MRI) jest zjawisko magnetycznego rezonansu jądrowego (NMR). Aby słowo „jądrowy” nie powodowało strachu ludzi i aby wyeliminować ryzyko promieniowania jądrowego w inspekcjach NMR, obecna społeczność akademicka zmieniła magnetyczny rezonans jądrowy na rezonans magnetyczny (MR). Zjawisko MR zostało odkryte przez Blocha z Uniwersytetu Stanforda i Purcella z Uniwersytetu Harvarda w 1946 roku, a obaj otrzymali Nagrodę Nobla w dziedzinie fizyki w 1952 roku. W 1967 roku Jasper Jackson po raz pierwszy uzyskał sygnały MR żywych tkanek zwierząt. W 1971 roku Damian z Uniwersytetu Stanowego w Nowym Jorku w Stanach Zjednoczonych zaproponował wykorzystanie zjawiska rezonansu magnetycznego do diagnozowania raka. W 1973 roku Lauterbur zastosował gradientowe pola magnetyczne do rozwiązania problemu przestrzennego pozycjonowania sygnałów MR i uzyskał pierwszy dwuwymiarowy obraz MR modelu wody, który położył podwaliny pod zastosowanie MRI w medycynie. Pierwszy obraz rezonansu magnetycznego ludzkiego ciała powstał w 1978 roku.

W 1980 roku pomyślnie opracowano skaner MRI do diagnozowania chorób i rozpoczęto jego zastosowanie kliniczne. Międzynarodowe Towarzystwo Rezonansu Magnetycznego zostało formalnie utworzone w 1982 roku, przyspieszając zastosowanie tej nowej technologii w jednostkach diagnostyki medycznej i naukowo-badawczych. W 2003 roku Lauterbu i Mansfield wspólnie zdobyli Nagrodę Nobla w dziedzinie fizjologii lub medycyny w uznaniu ich głównych odkryć w badaniach obrazowania metodą rezonansu magnetycznego.


Czas publikacji: 15 czerwca-2020