Elektronowy rezonans paramagnetyczny (EPR) to rodzaj technologii rezonansu magnetycznego wywodzącej się z momentu magnetycznego niesparowanych elektronów. Można go wykorzystać do jakościowego i ilościowego wykrywania niesparowanych elektronów zawartych w atomach lub cząsteczkach substancji oraz ich badania. Cechy strukturalne otaczającego środowiska. W przypadku wolnych rodników orbitalny moment magnetyczny prawie nie ma wpływu, a większość całkowitego momentu magnetycznego (powyżej 99%) ma udział w spinie elektronu, dlatego elektronowy rezonans paramagnetyczny nazywany jest również „rezonansem spinowym elektronu” (ESR).

Elektronowy rezonans paramagnetyczny został po raz pierwszy odkryty przez byłego radzieckiego fizyka E.K.Zavoisa w 1944 r. z MnCl2, CuCl2 i innych soli paramagnetycznych. Fizycy po raz pierwszy zastosowali tę technikę do badania struktury elektronowej, struktury kryształu, momentu dipolowego i struktury molekularnej niektórych złożonych atomów. Na podstawie wyników pomiarów elektronowego rezonansu paramagnetycznego chemicy wyjaśnili wiązania chemiczne i rozkłady gęstości elektronowej w złożonych związkach organicznych, a także wiele problemów związanych z mechanizmem reakcji. Amerykanin B. Commoner i in. po raz pierwszy wprowadzili technologię elektronowego rezonansu paramagnetycznego do biologii w 1954 roku. Zaobserwowali obecność wolnych rodników w niektórych materiałach roślinnych i zwierzęcych. Od lat sześćdziesiątych XX wieku, dzięki ciągłemu udoskonalaniu przyrządów i ciągłym innowacjom technologii, technologia elektronowego rezonansu paramagnetycznego jest stosowana w fizyce, półprzewodnikach, chemii organicznej, chemii złożonej, chemii radiacyjnej, inżynierii chemicznej, chemii morza, katalizatorach, biologii i biologia. Jest szeroko stosowany w wielu dziedzinach, takich jak chemia, medycyna, nauki o środowisku i poszukiwania geologiczne.